واکاوی نقش دیپلماسی عمومی آمریکا در وقوع انقلاب های رنگی در آسیای مرکزی و قفقاز

دیپلماسی هنر گفتگو، مذاکره و حل و فصل منازعات و مشاجرات میان واحدهای سیاسی با دولت - ملت ها می باشد، که به موازات آن قدرت سخت جریان دارد. نزدیکی و همیاری دیپلماسی با قدرت به خاطر ترتب و شمولیت هر دو در قالب دولت-ملت بوده و گستره مفهومی خود را بر حوزه رسمی کشور به کشور تنظیم می نماید. اما بحران در استعمال قدرت سخت بویژه در دو جنگ جهانی (اروپایی) و آسیب اساسی چهره بشریت، نشانگر عدم کارایی قدرت عریان در حل و فصل منازعات بوده، گسترش تکنولوژی و ارتباطات که فاصله های زمانی و مکانی را در هم می نوردید، رواج مباحثی چون آزادی و دموکراسی خواهی، مفهوم افکار عمومی و تاثیر بر آن را در دستور کار ابرقدرت ها جهت مدیریت جهانی قرار داد. لذا بر اهمیت مفاهیم قدرت نرم و دیپلماسی عمومی (مردم محور) افزوده شد. با فروپاشی اتحاد شوروی، توجه آمریکا با هارتلند و قلب سرزمینی و نفوذ در حیات خلوت روسیه مضاعف گردید. در این راستاایالات متحده و غرب با اتخاذ ساز و کارهای دیپلماسی عمومی و قدرت نرم در به موفقیت رساندن به اصطلاح انقلاب های رنگی با در نظر گرفتن مشکلات و معضلات داخلی اهتمام ورزیدند. سوال اصلی پژوهش این است که دیپلماسی عمومی آمریکا با چه ساز و کارهایی در وقوع انقلاب های رنگی در آسیای مرکزی و قفقاز ایفای نقش نموده است؟ این پژوهش بر این فرضیه قرار دارد که اقدامات و مناسبات دیپلماسی عمومی آمریکا از عمده ترین مولفه هایی است که در کشورهای آسیای مرکزی و قفقاز به انقلاب های رنگی منجر گردیده است. مولفه ها و ابزارهای ایالات متحده در اعمال دیپلماسی عمومی (مردم محور) به وقوع انقلاب های رنگی در کشورهای گرجستان و قرقیزستان گردید.